No więc krążę. 

A to w kuchni stygnącym chlebem się sztachnę głęboko, by kolejną walkę stoczyć i uchronić go przed pożarciem na ciepło. A to koło starego przysiądę i na Starcie Tytanów poudaję że patrzę. A to wstanę i w połowie drogi do łazienki zawrócę, by znowu poudawać… 

– Mamo! – słyszę nagle, jak Szym spanikowany woła, więc lecę jak na matkę przystało

– Co jest? – pytam 

– Zabiłem kwiatka! – słyszę spod kołdry przejęty głos i nie wiem co dalej. Zakopać denata i udawać że wszystko w porządku? Lament podnieść, policję wzywać? Dziecko siedzieć mi pójdzie i będzie, że kryminał wychowałam. A może przytaknąć, stwierdzić „no trudno, przykro mi – dobranoc”?  Cholera, jakiego kwiatka? Jak w domu jeden tylko a i tak ledwie się trzyma? Bo z matki to dopiero kwiatobójca wyrósł! A może Szym właśnie zrozumiał, że w genach tendencję do mordowania wszystkiego co z chlorofilem odziedziczył? 

W ułamku sekundy staram się wyjść z sytuacji obronną ręką, bez szkód na psychice syna i własnej. W jednej chwili potok galopujących myśli przerywa Szymon, spokojnym, przytomny głosem:

– A nie. Pić mi daj. 

No cóż. Chyba nie chcę wiedzieć, co się śniło dziecku 😉