Niedziela. Budzi mnie krzyk najmłodszego, dwumiesięcznego szkraba. Za oknem wita mnie szarość jesiennego dnia, jakby aura nie była w zbyt świątecznym nastroju. A przecież dziś jest TEN dzień.

Dzień, w którym krzyk najmłodszego rozbrzmiewa echem wolnego kraju. 

Dzień,  w którym ulice i budynki trwają. 

Po ulicach nie chodzą umundurowani mężczyźni z bronią. Groźni i nienawistni, tępiący każdy zalążek polskości. 

Dzień, w którym nikt w rodzinie nie musi chować się w lasach, piwnicach, kanałach za to, że chce żyć. 

Godnie.

Po polsku. 

Dzień, w którym msza za kraj zostanie odprawiona jawnie, bez represji, obaw i lęku. W języku polskim.

Dzień, po którym nasze dzieci bez obaw pójdą uczyć się “polaka”, a historii kraju nikt nie będzie rażąco wypaczał.

Dzień, w którym daniny idą do polskiego budżetu, w którym język polski nie jest zakazany, w którym Polacy dzielą się sami a nie są dzieleni przez okupanta.

Dzień który nie do końca potrafimy świętować, a jednak wzbudza w nas wzruszenie, każe pamiętać o  niełatwej historii.

Dzień, który sto lat temu oznaczał koniec strachu matek o życie dzieci, żon o mężów, babć o wnuków.

Dzień, który dziś wymaga od nas zupełnie innego rodzaju patriotyzmu, innej odwagi. A jednak stawia przed nami trudne zadanie.

Pamiętać,

Szanować.

Kochać.

Trwać i żyć tak, by nie zapominać o tych na których nasza ojczyzna wyrosła.

Wolna.

źródło: pixabay.com