Dziś było podobnie: trzy wierszyki, dwie przygody skarpetek (w tym ulubiona, w której skarpetka zostaje serowarem) i Szymek do wyrka. W tym samym momencie budzi się młodszy i zaczyna mruczeć. Więc szybko bach! do cyca, licząc na to że będzie szybciej wolna chwila. W końcu jeden (Szymon) odhaczony – w wyrku leży, drugi już prawie w objęciach morfeusza … Mimo, że u Szyma w reszcie cisza, młodsze pokolenie bunty wznieca: wierci się, marudzi i co chwilę daje znaki że spać nie zamierza.

Udaje mi się jednak ułaskawić Gnoma. Tknięta matczyną troską postanawiam jednak jeszcze ostatni raz zajrzeć do przedszkolaka. Takie tam rodzicielskie sentymenty: ostatnia minuta dnia by powiedzieć że kocham i widzimy się jutro.

Zakradam się więc cicho – tak na wszelki wypadek – i zerkam: śpi. No więc rozczula mnie widok śpiącego pięciolatka. Opatulam kołdrą, głaszcze po rozwichrzanej czuprynie…

– Obudziłaś mnie! Już prawie spałem… – słyszę z wyrzutem wypowiadane słowa syna

– Yyyy… przepraszam dziecko, myślałam że już zasnąłeś twardo… – szepczę zaskoczona takim obrotem sprawy

– Nic się nie stało – mówi Szymek, ewidentnie spuszczając z tonu – ale wiesz co? nie przychodź jak się nie odzywam co?

Lekcja na dziś: oczywistości nie idą w parze z matczynym sentymentem wieczornym. Dobrze, że Szymek potrafi o tym przypomnieć…